«Μπουγάδες» κρύβουν τη θέα

Της Πόπης Διαμαντάκου - "ΤΑ ΝΕΑ"

Περιφέρονται από εκποµπή σε εκποµπή του Alpha οι φιναλίστ του σκουπιδοριάλιτι «Big Brother», µηρυκάζοντας όσα έζησαν εγκλωβισµένοι στο µπιγκµπραδερόσπιτο, «ιδανικά πρότυπα» ενός κόσµου της ακινησίας

Ατέλειωτες ώρες για το τι είπαν, τι έκαναν, τι ένιωσαν, γιατί καβγάδισαν, µπρος - πίσω ταβίντεο ταοποία προβάλλουν σκηνές από το σπίτι στο οποίο µιαχούφτα άνθρωποι σε ηλικίες κατά τις οποίες ο υπόλοιπος κόσµος αναµετριέται µε την αληθινή ζωή, χτίζοντας προσωπικότητα, δίνονταςµάχη µε ταελαττώµατα και τις φοβίεςτου, περιφέρονται µέσα στο «σπίτι» µεπαντούφλες, φόρµες, αποδιοργανωµένοι και άπρακτοι, µε µοναδικό στόχο να µείνουν ίδιοικαι απαράλλακτοι, να µην αναζητήσουν ορίζοντα άλλο πέρα από τον φράχτη του µπιγκµπραδερόσπιτου. Επισήµως – υποτίθεται – τελείωσε τοεν λόγω τηλεοπτικό πρόγραµµα, πλην όµωςτώρα µοιάζει να αρχίζει η πραγµατική αξιοποίησή του.

Ηδη προγραµµατίστηκε από το κανάλι και προβάλλεται βραδινή εκποµπή µε τα best off που δεν είναι παρά οι ακραίες συµπεριφορές τους, οι τσακωµοί, οι ίντριγκες και τα αλληλοκαρφώµατα, ώστε το τηλεοπτικό τελετουργικό να τις παγώσει στον χρόνο ανάγοντάς τις σε «ιδανικά πρότυπα», αφού άλλωστε χάρη σε αυτές εκτινάχθηκαν στην τηλεοπτική διασηµότητα. Κατά την παρέλασή τους δε από εκποµπή σε εκποµπή συµπληρώνουν οι ίδιοι τα «κενά» του χαρακτήρα, χάρηστον οποίο «άντεξαν» τον εγκλωβισµό.

Ενδεικτικές οι δηλώσεις του νικητή, του συµπαθέστατου Κρητικόπουλου, που στα 22 του χρόνια δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν επιθυµεί διόλου να ταξιδέψει, δεν επιθυµεί να γνωρίσει άλλη γυναίκα από την καλή του και του φτάνουν τα «ωραία µέρη» που γνώρισε χάρη στο «Big Brother» ( εννοεί τις ντεκορασιόν στον κήπο του σπιτιού που κάθε τόσο εµπνεόταν η παραγωγή;).

Αν χαρακτηριστικό της νιότης ήταν πάντα η απορία, η αµφισβήτηση, η δίψα για το καινούργιο, αν αυτό για το οποίο ζηλεύουµε οι ενήλικοι τα νιάτα είναι η γοητεία που τους ασκεί τοάγνωστο, ε, λοιπόν, χάρη στο θέαµα του «Big Brother» µπορούµε ναησυχάσουµε. Εδώ επιβραβεύεται ο πιο ακραίος συντηρητισµός, ηάρνηση για οποιαδήποτε αλλαγή, οποιαδήποτε βελτίωση στο όνοµα µιας «αυθεντικότητας»,η οποία ταυτίζεται µε την ακινησία.

Ανέκαθεν τα λαϊκά θεάµατα αναζητούσαν καθησυχαστικά πρότυπα ως αντίδοτο στις ραγδαίες αλλαγές και το διαρκώς αυξανόµενο άνοιγµα της «ψαλίδας» στην κοινωνία. Ηταν το «δώρο» των κοινωνιών της ευµάρειας και της ξέφρενης κατανάλωσης στους ταλαιπωρηµένους από τονδιαρκή ανταγωνισµό. Ωστόσο, ποτέάλλοτε δεν υπήρξαν πρότυπα πουνα αποκλείουν κάθεεξέλιξη, που να αποθεώνουν την εγκατάλειψη στην παθητικότητα. ∆εν χρειάζεται να κάνω τίποτε, να παλέψω µεκανέναν, αρκείνα είµαι ο «εαυτός µου».

Τα 170.000 ευρώ του «επάθλου» δεν είναι και λίγα για να εξαρθεί στη συνείδηση του φιλοθεάµονος το «πρότυπο» αυτής της καθήλωσης στο γνωστό, το ελέγξιµο, στην ασφάλεια της ακινησίας. Το πρόβληµαείναι ότι αυτόσυµβαίνει σε µια στιγµή κατά την οποία οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες οι οποίες επένδυσαν κόπο και χρήµα στο όνειρο των σπουδών των παιδιών τους βιώνουν την διάψευση των ελπίδων τους. Σε µια στιγµή κατά την οποία η οικονοµική κρίση ακυρώνει πτυχία, τα ταξίδια γίνονται για µεγάλες κατηγορίες κόσµου σχεδόν απαγορευµένη πολυτέλεια και όνειρα γιαµια καλύτερη ζωήπνίγονται από την αγωνία ακόµη και της επιβίωσης. Αίφνης ένας κόσµοςκλειστοφοβικός,ένας κόσµος της άρνησης που καµουφλάρεται µε τη συγκίνηση των συναισθηµάτων καιτης οικογενειακής παράδοσης, λαµπρύνεται από τους τηλεοπτικούς προβολείς, γίνεται επίκεντρο της τηλεοπτικής ψευδοπραγµατικότητας και προσφέρεται σαν νέα «γη της Επαγγελίας».

Πλέον η αλλοτινή αξία της µόρφωσης, η αξία της προσπάθειας για το καλύτερο, η ανάγκηγια ανοιχτούς ορίζοντες στη σκέψη και τις επιλογές γίνονται άχθος για τις κοινωνίες που καθηλωµένες µπροστά στηντηλεόραση, µοναδική «διέξοδος» της καταθλιπτικής αποµόνωσής τους από τις «µεγάλες αγορές»,δεν έχουν –και δεν επιθυµούν πλέον – να αναµετρηθούν παρά µε τον διπλανό, τον όµοιο, αυτόν του οποίου ο µικρόκοσµος είναι ίδιος ακριβώς µε τον δικό τους και έχει θέα τον φράχτη του σπιτιού, το απέναντι µπαλκόνι, το πατρικό χωράφι.