Μοιάζει ασφαλής η επιλογή του µαύρου αντί άλλου χρώµατος σε σκηνικάκαι κοστούµια, αλλά η κατάχρησήτου στο γιουροβιζιονικό σόου της ΕΡΤ κατέληξε σε αισθητικό καρακιτσαριό.
Ωστόσο δεν ευθύνονται µόνο οι αισθητικές επιλογές για το άνευρο σόου της ΕΡΤ. Το είπε και µόνη της η παρουσιάστρια Λένα Αρώνη: «Η διαχείριση της ελαφρότητας προκαλεί αµηχανία». Η αµηχανία ήταν το λιγότερο.
Πού να πρωτοσταθούµε! Στον µουσικό και αισθητικό αχταρµά που ανακάτωσε τα έξοχα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου, των αλήστου µνήµης ολυµπιακών τελετών, µε το αλαλούµ των διαγωνιζόµενων «πακέτων» που εκτεινόταν από την αισθητική της πίστας (Αντιγόνη Ψυχράµη) στην άγουρη αντιγραφή από αµερικανικό µιούζικαλ (Νίκη Πόντε); Στις συνδέσειςκάθε τόσο µε το µικρό αµφιθεατράκι έξω από το στούντιο της Κατεχάκη (όπως µε υπερηφάνεια για το πνεύµα οικονοµίας ανακοίνωσε η παρουσιάστρια ότι γίνεται το σόου),όπου µιαχούφτα γιουροφάν µιµούνταν«ξέφρενο κέφι»βγάζοντας κραυγούλες; Στηνάχρωµη Λένα Αρώνη, εµφανώςέξω από τα νερά της, που προσπάθησενα µπολιάσει µε«πχιότητα»ένα σόουπου θέλει χιούµορ και αλεγρία;
Το σχόλιο του σαξοφωνίσταΝτέιβιντ Λιντς, ότι όλη η βραδιά είναι σουρεάλ, τα είπε όλα. Και αυτός επιστρατεύτηκε. Και παρουσίασε ένα χαριτωµένο «σχολιαστικό»(;) µουσικό στιγµιότυπο µουρµουρίζοντας τα ρεφρέν από τιςγιουροβιζιονικές µας συµµετοχές των τελευταίων χρόνων χωρίς µουσικάόργανα, χρησιµοποιώντας ταχέρια και τα πόδια του γιατην παραγωγή ρυθµικών ήχων.
Η µοναδική στιγµή πάντως που συναντήθηκε η Γιουροβίζιον µε το υπόλοιπο εναλλακτικό αφιέρωµα σε µια άλλη µουσική διάσταση ήταν όταν όλοι οι διαγωνιζόµενοι γύρω από τον Τουλιάτο, που χρησιµοποιούσε σαν τύµπανο φιάλη νερού για να δώσει τον ρυθµό, τραγούδησαν α καπέλα τα ρεφρέν των τραγουδιών τους ντυµένοι απλά σανπαρέα σε εκδροµή.
Και ύστερα ήρθε ογιουροβιζιονικός νταµπλάς. Ο διαγωνισµός των «πακέτων», που επιβεβαίωσε τη µετριότητα των ασµάτων και την αµηχανία της µουσικής σκηνής που ορίζουν οι δισκογραφικές – «φωνές»έχουµε, συνθέσεις δεν έχουµε. Τα Κόκκινα Χαλιά βασίστηκαν στα φωτορρυθµικά. Οι Τριµητόνιο µε το «Χαµογέλα» τους έπαιξαν σκηνογραφικά µε smiling faces. Η Βαλάντω Τρύφωνος µελευκή τουαλέτα, συνδυασµό χλαµύδας από Καρυάτιδα και βασιλικού νυφικού µε ουρά (ούτε της µακαρίτισσας της Νταϊάνας τέτοιο µήκος), την οποία φούσκωνε φυσερό για να κάνει παιχνιδιάρικους κυµατισµούς. Εδώ που τα λέµε, αυθεντικό γιουροβιζιονικό κιτς.
Η πολυδιαφηµισµένη για τις χορευτικές της ικανότητες Αντιγόνη Ψυχράµη κατάφερε ναείναι ύµνος στην αισθητική της πίστας – αχ, αυτή ηπαράδοση των«Απόλυτων»πόσες αοιδούς θαστραγγαλίσει ακόµη! –µε το γυναικείο µπαλέτο και την ίδια σφιγµένες σε µαύρους κορσέδες και τη χορογραφία πιστή αντιγραφή της καλοµοιρέικης.
Στιγµή της αλήθειας ήταν και για την πολύ άγουρη και απογοητευτική, όπως αποδείχθηκε, Νίκη Πόντε, που φαλτσάρισε – από άγχος; – και το µπαλετάκι µίζερη αποµίµηση αισθητικής παιδικού µιούζικαλ.
Κατόπιν αυτών, η ζεϊµπεκιά του Λούκα φάνηκε να πρωτοτυπεί,ιδίως ως προς το χορευτικό µέρος µε τις εντυπωσιακές φιγούρεςτου µπαλέτου, υπό τους χιπ χοπ ήχους του Στέρεο Μάικ. Η απόπειρα λεβεντοζεϊµπέκικου από τον νεαρόερµηνευτή «χάθηκε» από τον τηλεσκηνοθέτη, όπως και άλλες χορογραφικές ιδιαιτερότητες, αλλά αυτά διορθώνονται µέχρι τη µεγάλη στιγµή.
Να επιστρέψει η Γιουροβίζιον στις «διαστάσεις» που τηςαρµόζουν, είπε η Λένα Αρώνη. Ας τις βρει πρώτα χωρίς να παραπαίει µεταξύαντιγραφής τελετουργικών παλαιών γκλαµουροσόου και ΕΡΤΙΚΟΎ «πχιοτικού» δήθεν. Η προβολή των έξι τραγουδιών ήταν αρκετή. Και προτιµότερη από τη µαυροφορούσα πλήξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου