Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Σάκης Ρουβάς: "Δεν είχα ευκολα παιδικά χρόνια"

Χρειάζεται κάτι παραπάνω από εμφάνιση, λαμπερό χαμόγελο και σκηνική παρουσία για να είσαι ο Σάκης Ρουβάς. Αλλά τι; Τον ακόλουθήσαμε backstage στη συναυλία του στην Κύπρο για να καταγράψουμε τι είναι αυτό που τον κάνει αναμφισβήτητα τον πρώτο ανάμεσα στους Έλληνες σταρ.

Έχω μια πορεία 18 χρόνων, οπότε η αλήθεια μου δεν μπορεί να κρυφτεί. Δεν κρύβομαι, δεν υποδύομαι κάποιο ρόλο. Θεωρώ ότι ο κόσμος ξέρει πολύ καλά ποιος είμαι.

Η διαχείριση της φήμης δεν είναι εύκολη, ιδιαίτερα στην αρχή και σε μια πορεία σαν τη δική μου. Έμαθα όμως να δουλεύω με μένα, να συγκρούομαι για να εξελίσσομαι, όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά, ανθρώπινα.

Νιώθω πολύ τυχερός άνθρωπος που κατάφερα να ζω τα όνειρά μου. Δεν φανταζόμουν όταν ήμουν παιδί τη σημερινή μου ζωή. Ήθελα να γίνω μεγάλος αθλητής, ήθελα να κάνω ωραία μουσική με το γκρουπ που είχαμε με τους φίλους μου, αλλά δεν θεωρούσα τίποτα δεδομένο. Πάντα δούλευα και διεκδικούσα το καλύτερο.

Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν εύκολα. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει, έπρεπε να δουλεύω από μικρός για να βοηθάω την οικογένειά μου, τη ίδια στιγμή όμως εκείνα τα χρόνια στην Κέρκυρα ήταν γεμάτα αγάπη και αθωότητα.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια η οποία δεν είχε οικονομική άνεση. Περνούσαμε δύσκολα κι οι δικοί μου δεν ήταν ευχαριστημένοι από τη ζωή τους. Η μόνη τους διέξοδος ήταν το θέατρο μετά τη δουλειά. Για μένα αυτό ήταν δύσκολο, γιατί εγώ είχα την ευθύνη των αδελφών μου.

Το σχολείο το μισούσα. Το διάβασμα ήταν το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, το γράψιμο χειρότερο κι από το διάβασμα. Το ωραίο ήταν μετά το σχολείο. Δεν έκανα τίποτα άλλο από το να παίζω - ποδήλατο, πατίνι, οποιοδήποτε παιχνίδι. Έφτιαχνα σπαθιά, τόξα, σφεντόνες, σπιτάκια πάνω σε δέντρα. Έδενα σχοινιά και πήγαινα από το ένα δέντρο στο άλλο, γιατί τότε ήταν ο Ταρζάν στην τηλεόραση και ήθελα να κάνω τα ίδια.

Ξυπνάω το πρωί, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ακολουθώ τις αισθήσεις μου και το ένστικτό μου. Κάτι μου κάνει, κάτι δεν μου κάνει. Κάτι με προκαλεί, κάτι όχι. Έχω μέσα μου μια πυξίδα η οποία με πάει παραπέρα.

Στη γέννηση της κόρης μου ένιωσα μεγάλη περηφάνια. Ήμουν μέσα στην αίθουσα του τοκετού και είπα μπράβο στην Κάτια, σε μένα, στο μωρό, στους γιατρούς.

Περισσότερα στο Esquire που κυκλοφορεί με τον Ελεύθερο Τύπο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: